امروز من

هیچوقت نتونستم هیچکی رو به اندازه تو دوست داشته باشم اما تو با همسرت عشق دنیارو میکنی
این بد نیست این چیزی نیست که منو اذیت میکنه اینکه تو زود از عشق فارغ میشی دردناکه
یکهفته است با دیدن رویاهایت غرق در افسوسم و مانند سنگ به زمین چسبیده ام هر چه درد دنیاست دوباره به وجودم سرازیر شده بغضی از فراغت چون کوه در گلویم نشسته کوهی که تو هیچوقت فرهادش نبوده ای
حالا میایی و میپرسی حالم چطور است؟!
فکر میکنی چطور باید باشد؟!
ابری رو به بارشی سنگین که گردابش مرا دست اخر غرق خواهد کرد تو برو خود را باش...